Beste vrienden, parochianen en familie,

Bedankt voor jullie belangstelling rondom mijn gezondheidssituatie en allerlei uitingen van medeleven. Het wordt nu tijd om weer iets van mij te laten horen.

Ik zit deze update te schrijven en besef dat het verrassend is om te zien hoeveel deze uitdagende tijd persoonlijk met mij gedaan heeft. Ik ben verrast door mijn persoonlijke manier om gezondheid en ziekte op te vatten, het traject ertussen en de betrokkenheid van geneeskunde, geloof, steun van de gemeenschap, de familie en persoonlijk karakter in het hele proces.

Het is mij meer dan duidelijk dat de hoop op doeltreffendheid van de behandelingen soms bijna uitsluitend gebaseerd is op wat men het geloof van de patiënt zou kunnen noemen, of dat nu in God is, in de geneeskunde, in de omgeving die hem of haar omringt of van alles een beetje. Dit doet me denken aan de woorden van Jezus: "Ga heen, uw geloof heeft u gered".

Er is een uitdrukking die me heel vertrouwd is geworden: "Het gaat goed met mij, naar omstandigheden”. Er is een grote kracht die me niet laat hangen in de huidige omstandigheden van mijn situatie, maar mij naar de toekomst laat kijken met de zekerheid dat alles goed komt.

Zoals sommigen van jullie misschien gemerkt hebben, verschijnt mijn naam vaker bij de roostervieringen, ben ik aanwezig geweest bij parochieactiviteiten en pak ik steeds meer pastorale en bestuurlijke taken op. Maar... Ter zake! Hoe gaat het met mij? ... “Goed naar omstandigheden”.

Ik heb nog niet te horen gekregen wanneer de vierde operatie zal plaatsvinden. De bloedwaarden zijn nog onder de referentiewaarden, inclusief hemoglobine en ijzer. Dit betekent dat het lichaam nog steeds weinig energie heeft en ik heel gefocust moet werken om sommige zaken gedaan te krijgen. De agenda beheren is dus een uitdaging.

Sinds 20 juni loop ik met een drain maar ik heb geleerd om hier goed mee om te gaan. Toch is dit een dagelijks tijdrovende bezigheid na de derde operatie; want dit impliceert natuurlijk een goede hygiëne, constante zorg overdag en 's nachts. De pijn heb ik leren beheersen al wordt dit weleens wat intenser. Ik moet zeggen dat ik soms vergeet dat ik met een drain loop, totdat ik veel te veel doe, een verkeerde stap zet of te snel ga zitten of opstaan. Dan ben ik direct bewust van mijn situatie en word ik teruggefloten, moet ik een pas op de plaats doen.

Zoals jullie weten, was de eerste operatie op 10 februari, de tweede op 17 april en de derde op 20 juni. De tijd tussen de operaties was twee maanden. De vierde laat lang op zich wachten, ik wacht nu al bijna vier maanden op een oproep van de chirurg; maar het was mij ook duidelijk dat dit niet op korte termijn zou gebeuren. De inwendige wond moet rustiger worden. Het lichaam moet tijd hebben om te herstellen en zij willen graag spreken over een definitieve oplossing, al kunnen zij dit uiteraard niet kunnen garanderen.

Mijn dank voor de onvoorwaardelijke steun van mijn familie, mijn vrienden, mijn parochianen, alle vrijwilligers, onze parochievicaris, het parochiebestuur, alle geloofsgemeenschappen van mijn parochie, het aartsbisdom en mijn collega's.

Ik dank jullie allen voor jullie begrip en ik vind het erg jammer dat ik niet persoonlijk kan reageren op alle berichten en blijken van medeleven en steun, ik hoop dat eenieder daar begrip voor kan opbrengen. Ik moet bekennen dat dit een van de dingen is die me het meeste pijn doet, niet in staat te zijn om op alles te reageren zoals ik zou willen. Eén ding is zeker, alle blijken van medeleven heb ik ontvangen en hebben me bemoedigd. Zij doen mij goed en waardeer ik zeer.

Tegen mijn oude parochianen, vrienden en kennissen uit de twee vorige parochies zei ik bij mijn afscheid: “Uit het oog maar niet uit het hart”. En zo is het ook gegaan, helaas heb ik door mijn situatie niet vaak kunnen communiceren en heb ik ze ook niet kunnen zien. Dat is voor mij niet gemakkelijk, natuurlijk! Gelukkig ben ik in goede handen en voel ik me hier steeds meer thuis. Maak je geen zorgen.

Beste allemaal, ik hoop jullie snel weer te zien! Ik blijf zeker actief, wat ik kan doen doe ik graag, wel met mate en luisterend naar mijn lichaam. Dit is de manier waarop ik hiermee heb moeten omgaan, dingen gaan zoals ze gaan. Acceptatie is de eerste stap naar bevrijding en genezing. Het komt goed!  

Gods zegen en alle goeds toegewenst…  

Pastoor Mauricio Meneses