Beste parochianen, vrienden, collega's en kennissen,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie meeleven en steun! Jullie gebed en nabijheid zijn voor mij een bron van kracht.

Zoals bij de tweede update gezegd heb ik op 9 augustus een afspraak met de chirurg gehad.

Na zeven weken sinds mijn derde operatie, hoopte de chirurg dat de inwendige wond inmiddels rustiger zou zijn, maar helaas is dat niet het geval. Na overleg met een collega specialist op dat gebied, is besloten dat er toch een vierde operatie noodzakelijk is om het probleem definitief op te lossen.

In Nederland zijn er op dat gebied weinig specialisten, maar gelukkig is er een chirurg in Tilburg die mij kan helpen. De aanstaande vierde operatie zal complexer zijn, en daarom moeten er eerst verschillende stappen worden ondernomen voordat deze plaats kan vinden. Dit betekent dat ik voorlopig met de drain zal moeten blijven lopen, totdat de wond voldoende rustig is voor de ingreep.

Op medisch gebied zal er overleg plaatsvinden, en ik zal binnenkort een afspraak hebben met de chirurg die nu al mijn dossier overneemt. In ieder geval moet ik er rekening mee houden dat de operatie niet op korte termijn zal gebeuren.

In de tussentijd moet ik leren omgaan met deze situatie en extra goed voor mijn lichaam zorgen. Gelukkig mag ik, met mate en voorzichtigheid, wel alles blijven doen.

Het goede is dat ik toch mag werken, maar voorzichtig en met mate. En dat zal ik gaan doen. In principe kan ik alles doen, maar wel luisterend naar mijn lichaam. Het thema van de synode -synodaliteit-  neemt hier ook een heel bijzondere plaats in. Luisteren is het sterke punt en de uitdaging van deze tijd.

Natuurlijk is het niet gemakkelijk, maar het goede is dat we op weg zijn naar een definitieve oplossing.

Te midden van alle gebaren van nabijheid en meeleven rijst de vraag: hoe ga ik hiermee om?

Juist de dag waarop ik de medische controle had, vierden we de gedachtenis van Edith Stein oftewel H. Teresia Benedicta van het Kruis. Heel bewust heb ik de meditatietijd van die ochtend gewijd aan de deugd van hoop.

De Lezingendienst (getijdengebed) en de lauden stonden dus in het teken van lijden als onvermijdelijke gebeurtenis in het leven van een mens en hoop als onmisbare eigenschap in het leven van een christen.

Die dag was ik heel rustig, maar tegelijkertijd heel bezorgd over het nieuws dat ik zou krijgen. Ik wist niet wat ik te horen zou krijgen. Is alles goed gegaan na de derde operatie? Of komt er een nieuwe operatie?  Wat is de volgende stap? Mijn hart en geest waren bezig met deze vragen, toch met sereniteit. 

Dit is het realisme van iemand die te midden in een moeilijke situatie met enige angst een gebed opheft en zo zijn hoop toont. Dit is de kleur van de hoop van degenen die zich zorgen maken, maar niet hopeloos zijn.

Natuurlijk had ik hoge verwachtingen, maar tegelijkertijd vroeg ik me af: Wat is hoop? Ik moest veel denken aan een boek van Laín Entralgo dat ik lang geleden las: “La espera y la esperanza” (-ver-wachten en hopen).

Het lijden onder omstandigheden die gepaard gaan met ziekte brengt een ervaring van kwetsbaarheid met zich mee, waarin hoop zijn ware gezicht laat zien. Een hoop die deel uitmaakt van het menselijk bestaan. Een hoop die het loutere optimisme dat alles goed zal komen overstijgt.

Inderdaad, hopen is niet denken dat er een onmiddellijke verandering zal zijn van zwart naar wit. Hopen, wat ook op deze manier uitgedrukt kan worden, is een manier van leven “die met ons meegaat".

Hoop staat niet op gespannen voet met onzekerheid (de "onzekere zekerheid" zegt Laín Entralgo); bovendien behoort "zekerheid niet tot hoop", heb ik ooit gelezen van Thomas van Aquino.

Hoop brengt moed met zich mee, die niet gereduceerd wordt tot louter gevoel. Een geduldige en volhardende moed die niet toegeeft aan beproevingen. Moed wordt in veel situaties vertaald in geduld, in standvastigheid of doorzettingsvermogen.

Geduld, dat zo wezenlijk bij hoop hoort, drukt zich uit in de vorm van gedrag die verbinding tussen de toekomst en het heden uitdrukt. Hoop wordt, als het echt is, gerealiseerd in geduld. Hoop en geduld staan in een voortdurende relatie tot elkaar. Deel van deze gedachten heb ik tijdens de meditatie in mijn gebedsboek genoteerd.

Geduld impliceert echter niet een gebrek aan "rusteloosheid", in zekere zin aan "ongeduld". Deze gedachte vergezelde me tijdens de reis naar Eindhoven.  

Met hoop en geduld wil ik hiermee omgaan. Gesterkt door het geloof en door de gemeenschap -Familie, vrienden, parochianen, collega’s, kennissen-.

Zoals een bekend lied het zegt: wij zullen doorgaan…. Weten jullie wat? Van alle bloemen en tekenen van steun maak ik een foto, alle berichten, kaarten en brieven bewaar ik nu, alles! Ik doe het omdat ze altijd een bron van inspiratie en steun zijn. Na de definitieve oplossing als ik weer gezond en volledig hersteld ben zullen al die berichten en gebaren een teken van hoop, een mooie herinnering zijn... Ze zijn bijna een museum voor de Geest. Bedankt!

Pastoor Mauricio Meneses